Παρακάλεσαν μια ηλικιωμένη που γιόρταζε τα εκατοστά γενέθλια της να διηγηθεί το πλέον σημαντικό περιστατικό από τη ζωή της κι εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη, απάντησε: «Πώς μπορώ να σου πω αφού η ζωή δεν τέλειωσε ακόμα !…».

Για πολλούς η τρίτη ηλικία είναι η εποχή που ο άνθρωπος, έχοντας τη σοφία της ζωής, μπορεί να δει τον κόσμο με άλλα μάτια, να χαρεί και να δώσει σημασία σε  πράγματα που οι νέοι παραβλέπουν και που δεν έχουν ακόμη την ωριμότητα που χρειάζεται για να τα εκτιμήσουν. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο το γεγονός ότι στις περισσότερες παραδοσιακές κοινωνίες οι ηλικιωμένοι θεωρούνται ως οι πρεσβύτεροι της κοινότητας  και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στα διάφορα θέματα που προκύπτουν. Υπάρχουν, φυσικά, και εκείνοι, που θεωρούν ότι τα γηρατειά είναι η υποδούλωση της ψυχής που θέλει να ζήσει, να εκφραστεί, να δημιουργήσει και που εμποδίζεται από το γερασμένο σώμα. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η αλλαγή των κοινωνικών δομών οδήγησε την τρίτη ηλικία στο περιθώριο και την απομόνωση, καθώς ο ηλικιωμένος θεωρείται μη παραγωγικός, αδέξιος, και μη προσαρμοζόμενος σε κάθε νέα πραγματικότητα. Ωστόσο δεν θα πρέπει να διαφεύγει από κανένα ότι  η κοινότητα μπορεί να αξιοποιήσει την τρίτη ηλικία με πολλούς τρόπους με τους οποίους θα ωφεληθούν τόσο οι ίδιοι όσο και η κοινότητα. Και τούτο συμβαίνει όταν ο ηλικιωμένος ζει το παρόν, μεταφέροντας μέσα από τις δραστηριότητες και την επικοινωνία του με νεώτερα άτομα τις πολύτιμες εμπειρίες του, βοηθώντας τους νέους να γίνουν καλύτεροι. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί νέοι, καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα κόσμο γεμάτο αυταπάτες, αναζητούν τη συντροφιά των ηλικιωμένων και ερωτούν συνέχεια για κάθε τι αν είναι αυθεντικό, γνήσιο, αληθινό, γνωρίζοντας ότι θα τύχουν σωστών απαντήσεων.

Τα επόμενα χρόνια, ισχυρίζονται κάποιοι, εκτός από την εισβολή της υψηλής τεχνολογίας, την παγκοσμιοποίηση, τα διεθνή προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα, την κρίση των αξιών, εμπεριέχει ως δυναμική συνιστώσα το γεγονός ότι το επίπεδο του πολιτισμού της σύγχρονης κοινωνίας θα είναι άμεσα συναρτημένο με τον τρόπο αντιμετώπισης της τρίτης ηλικίας, η οποία δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη σε μια σύγχρονη ευνομούμενη κοινωνία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Οι νεότερες γενιές οφείλουν να κατανοήσουν την σημασία των νέων δεδομένων που συνδυάζονται εύστοχα και με τη γνωστή λαϊκή ρήση –υπενθύμιση: “εκεί που ήσουν ήμουνα κι’ εδώ που είμαι θα ρθεις”.

Οι νεότερες γενιές οφείλουν, επίσης, να κατανοήσουν ότι η μέρα της ανθρωπιάς της κατανόησης και της προσφοράς είναι και πρέπει να είναι η κάθε στιγμή της ζωής. Ότι η ψυχή ποτέ δε γερνάει και το σημαντικότερο είναι να μην νιώθει κανείς εγκαταλελειμμένος όταν  ο χρόνος αφήνει πάνω του τα σημάδια από το πέρασμα του και δεν μπορεί  πλέον να προσφέρει, σε κάποιες περιπτώσεις ούτε και να αυτοεξυπηρετηθεί. Ότι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, λίγη αγάπη, μια κουβέντα για οτιδήποτε είναι αρκετή για να φωτίσει τη στιγμή ενός ηλικιωμένου. Ότι οφείλουμε να αισθανόμαστε ευγνώμονες για τα μαθήματα ζωής που μας έδωσαν οι γεννήτορες  και πρόγονοι μας, καθώς σε αυτούς χρεωστούμε όχι μόνο το ζειν αλλά και το «ευ ζειν». Ότι η τρίτη ηλικία κρύβει μια μοναδική γοητεία, ομορφιά και χάρη που οφείλουμε να ανακαλύψουμε και όχι να προσπερνάμε και απορρίπτουμε. Ότι η τρίτη ηλικία είναι το επιστέγασμα, η ολοκλήρωση της ζωής.

Το Αννουσάκειο Ίδρυμα, Θεραπευτήριο της Ιεράς Μητροπόλεως μας, στην πεντηκονταετή πορεία και διακονία του προς τον άνθρωπο της τρίτης ηλικίας, πορεύτηκε και συνεχίζει να πορεύεται μέσα σε αυτό το πνεύμα της αγαπητικής και θυσιαστικής φροντίδας προς τα τιμημένα και πολλές φορές λησμονημένα μα περήφανα γηρατειά που κουβαλάνε πόνους και πίκρες της ζωής, χαρές και λύπες, μα και μια γόνιμη και απαραίτητη εμπειρία τους. Η προτροπή και προσευχή της Εκκλησίας μας «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά…» οδηγός και φάρος.

Μνημονεύουμε και μακαρίζουμε, με σεβασμό και βαθιά ευγνωμοσύνη, τον μακαριστό προκάτοχο μας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κυρό Ειρηναίο, ο οποίος εμπνεύστηκε και δημιούργησε το Ίδρυμα αυτό, ως επίσης και τον πρώτο δωρητή και ευεργέτη κυρό  Γεώργιο Αννουσάκη, του οποίου το όνομα φέρει. Ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες στους διατελέσαντες Διευθυντές του Ιδρύματος, με πρώτο τον μακαριστό, αιδεσιμότατο, Δημήτριο Σημαντηράκη, εν συνεχεία των αείμνηστο αιδεσιμότατο Στυλιανό Κασαπάκη, έως και τον σημερινό, άξιο και ικανό, Διοικητικό Διευθυντή Αιδ. Πρωτ. π. Αντώνιο Αρετάκη, ως και όλο το προσωπικό του Ιδρύματος, (Ιατρικό, Νοσηλευτικό, Διοικητικό, Βοηθητικό, κ.α.), για την κατάθεση ψυχής των στην διακονία των τροφίμων ως και όλων των εξυπηρετουμένων του Ιδρύματος.

Ευγνωμονούμε και ευχαριστούμε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους μεγάλους δωρητές και ευεργέτες, τους  εθελοντές και εκατοντάδες φίλους και συγκηρηναίους, ως και όλους εκείνους που προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν, από το περίσσευμα της αγάπης τους, για να μπορεί ο χώρος αυτός να κρατά αναμμένο το καντήλι της ελπίδας και της χαράς στους εκατοντάδες αναγκεμένους και εμπερίστατους αδελφούς-συνανθρώπους μας οι οποίοι, σε καθημερινή βάση, ευεργετούνται μέσα από τις πολλαπλές δομές και δράσεις του Ιδρύματος. Καθώς, στην σημερινή του μορφή, το Αννουσάκειο δεν είναι απλά ένα Ίδρυμα για την τρίτη ηλικία αλλά μία σύγχρονη κολυμβήθρα του Σιλωάμ που μέσα από τις πολλαπλές δομές και δράσεις του, ως και τα Προγράμματα που λειτουργεί αγκαλιάζει την ευρύτερη κοινωνία, την Κρήτη όλη, επεκτείνεται και πέρα από την Κρήτη, προσφέροντας, σιωπηλά, αθόρυβα αλλά ουσιαστικά, υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης και ένα μοναδικό σε ποιότητα και αξία προνοιακό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Στόχος, αγωνία και προσευχή μας είναι και την επόμενη πεντηκονταετία αυτός ο χώρος της προσφοράς και της ανακούφισης των ολοένα αυξανόμενων αναγκών του πάσχοντα και εμπερίστατου συνανθρώπους μας να συνεχίσει, ομαλά και απρόσκοπτα, να κάνει την αγάπη πράξη!

O Μητροπολίτης
Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος
Πρόεδρος Δ.Σ. Αννουσάκειου Ιδρύματος