ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΙΣΑΜΟΥ & ΣΕΛΙΝΟΥ

 

 

 

 

 

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

 

 

Πρός:

Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες

καί τόν εὐσεβῆ καί φιλόθεο λαό τῶν Ἐπαρχιῶν Κισάμου καί Σελίνου

 

«Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου».

(Θεοτοκίον Αἴνων τῶν Χριστουγέννων)

 

Xριστούγεννα, ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι, πατέρες καί ἀδελφοί, εὐλογημένα παιδιά μου τῶν ἐπαρχιῶν μας Κισάμου καί Σελίνου.

Χριστούγεννα, ἡμέρα καί ἑορτή χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ἐλπίδας καί φωτός, μά κυρίως ἡμέρα καί ἑορτή ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης πού ὑπερβαίνει τήν λογική τοῦ ἀνθρώπου, πού διαλύει τά σύννεφα τῆς μοναξιᾶς, πού φωτίζει τά σκοτάδια τῆς ὕπαρξης, πού ἐλευθερώνει τόν ἀνθρωπο· μιᾶς ἀγάπης πού νικᾶ τόν θάνατο καί σώζει τόν κόσμο. Καθώς, τί ἄλλο εἶναι ἡ Ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό μέγα θαῦμα καί μυστήριο τῆς Σαρκωμένης ἀγάπης; Ἐξῆλθε, ἐξέρχεται ἀπό τόν ἑαυτό Του ὁ Χριστός, βγαίνει ἀπό τόν ἑαυτό Του, σέ μιά κίνηση ἀγάπης, γιά νά συναντήσει τόν ἄνθρωπο.

Καί γιατί ἐξέρχεται; «Ὁ περί τούς ἀνθρώπους ἔρως, τόν Θεόν ἐκένωσεν». Ὁ μανιακός ἔρωτας, λέει ὁ Ἅγ. Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, ἡ μανιακή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, Τόν ὁδήγησε στήν κένωση, στήν ἔξοδο ἀπό τόν Ἑαυτό Του, δηλαδή στήν Ἐνανθρώπισή Του. Εἶναι ἕνας ἐκστατικός Θεός (καί ὁ ὅρος «ἔκσταση» ἐδῶ σημαίνει κυριολεκτικά «στέκομαι, κινοῦμαι ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό μου»). Εἶναι ἕνας Θεός πού ἐξέρχεται ἀπό τόν ἑαυτό Του γιά νά συναντήσει τόν ἄνθρωπο, νά μᾶς συναντήσει, ἀφοῦ ὅμως βγοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τόν ἑαυτό μας γιά νά Τόν συναντήσομε. Ποιό τό ἀποτέλεσμα τῆς συνάντησης αὐτῆς; Ἀπαντᾶ ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος Ἐπίσκοπος Λουγδούνων: «…γέγονεν ὅπερ καί ἡμεῖς, ἵνα ποιήσῃ ἡμᾶς ὅ,τι Αὐτός ἐστίν». Μέ τήν Ἐνανθρώπισή Του, λέει, ὁ Χριστός γίνεται ὅ,τι εἴμαστε καί ἐμεῖς, γιά νά κάνει τό ἀνθρώπινο γένος, τό γένος τῶν βροτῶν, ὅ,τι εἶναι Ἐκεῖνος, δηλαδή Θεούς κατά χάρη! Τά Χριστούγεννα μπόλιασε ὁ Θεός τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τόν Θεϊκό Του μπόλι, προσφέροντας τήν δυνατότητα σέ ὅλους μας νά εἴμαστε πιό δυνατοί, νά νικήσουμε ἀκόμα καί τόν θάνατο.

Γιά τοῦτο καί τό μέγα αὐτό θαῦμα τῆς Θείας Γέννας δέν εἶναι ἁπλά ἕνα ἱστορικό γεγονός, πού συνέβη σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο. Ἀντιθέτως εἶναι ἕνα γεγονός πού συμβαίνει «νῦν καί ἀεί», σήμερα καί τώρα καί πάντοτε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στή ζωή τοῦ κόσμου, στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου…», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. «Σήμερον», δηλαδή, τώρα, ἀλλά καί κάθε μέρα ὁ Χριστός γεννᾶται στήν ζωή τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. «Σήμερον», λοιπόν, ἀλλά καί κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας καλούμεθα καί ὅλοι ἐμεῖς νά ζήσουμε τό μέγα αὐτό γεγονός τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας, καθώς τά Χριστούγεννα εἶναι διαρκῶς παρόντα μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τά διαρκῆ Χριστούγεννα τῆς Ἐκκλησίας στήν ζωή τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα διαρκές παρόν τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο· ἐσχατολογική ἐμπειρία καί τρόπος ζωῆς.

Τό ἐρώτημα πού τίθεται, ἀδελφοί μου, εἶναι ἄν καί πόσο βιώνω στή ζωή μου τά Χριστούγεννα ὡς μία διαρκή παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὡς μία ἐμπειρία, ἕνα γεγονός ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς. Πόσο, δηλαδή, ἀφήνω τόν Θεό νά εἰσέλθει στήν ζωή καί τήν ἱστορία μου καί πόσο νιώθω τήν ἀνάγκη τῆς δικῆς μου πορείας – κίνησης, τῆς ἐξόδου ἀπό τόν ἑαυτό μου, γιά νά συναντηθῶ μαζί Του; Ἤ μήπως ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα τοῦ βίου, ἡ ρουτίνα τῆς καθημερινότητας, τά πάθη καί οἱ ἀδυναμίες μας, ὁ σκεπτικισμός καί ὁ ὀρθολογισμός μας, ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ αὐτάρκεια, πού νομίζει ὅτι ὅλα τά ἐξηγεῖ καί τά κατορθώνει, μήπως ὅλα αὐτά, ὡς καί ἄλλα πολλά, ὀρθώνουν ἐμπόδια στήν ψυχή καί τεῖχος ὑψηλό, πού δέν ἀφήνει, δέν ἐπιτρέπει τήν πορεία μας πρός τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ καί τήν συνάντησή μας μέ τό «Παιδίον νέον»; Μέ τόν Σαρκωθέντα Χριστό; Λέγεται καί εἶναι ἀλήθεια, πώς ἡ πιό ἄγονη ἔρημος εἶναι ἡ καρδιά τοῦ κλεισμένου στόν ἑαυτό του ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, δέν ὑπάρχει ὡς ἄνθρωπος. «Ἐάν εἰδῶ πᾶσαν τήν γνῶσιν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί» (Α΄ Κορ. 13, 2-3).

Αὐτά τά Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου, ἄς σπάσουμε τά δεσμά τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί τῆς θεώρησης τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κύριας πηγῆς νοήματος καί ἀξίας στή ζωή καί ἄς ἀνοίξουμε διάπλατα τίς ψυχές καί τίς καρδιές μας στόν οὐρανό καί στά ὅσα συντελοῦνται ἐκεῖ τήν Ἅγια Νύχτα τῶν Χριστουγέννων. Γιά νά μπορεῖ, μέσα στήν σκοτεινότητα τό βίου, νά γεννᾶται καθημερινά ὁ Χριστός στήν ψυχή μας. Γιά νά μήν μᾶς ἐπηρεάζει, νά μήν μᾶς ἀπελπίζει καί ἀπογοητεύει ἡ ἐνεργειακή κρίση, ὡς καί ἡ πάσης ἄλλης φύσεως κρίση καί κατάκριση τῶν καιρῶν καί τῶν ἡμερῶν μας. Γιά νά εἰσέλθει ὁ Σαρκωθείς Θεός στόν χρόνο καί τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς καί ἱστορίας. Γιά νά γεμίσουν, νά πλημυρίσουν οἱ ἄδειες καί κενές, χωρίς νόημα ψυχές μας, ἀπό τό φῶς τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης καί παρουσίας, πού δέν διαλύει μόνον τά σκοτάδια τῆς ἀγνωσίας μας, ἀλλά ἀνοίγει, ξεκλειδώνει τίς πύλες τοῦ οὐρανοῦ. Γιά νά γίνει τό 2023, τό νέον ἔτος πού θά ἀνατείλει, χρόνος, καιρός μετανοίας, πού θά πλημμυρίσει, θά φωτίσει καί θά μεταμορφώσει τίς καρδιές μας.

Εὐφρόσυνα, εὐλογημένα Χριστούγεννα ἀδελφοί μου. Γεμάτα φῶς, χαρά, εἰρήνη, δύναμη, ἀγάπη, γεμάτα Χριστό καί εὐλογία.

Μετά πολλῆς της ἐν Κυρίῳ τεχθέντι ἀγάπης,

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ

† Ὁ Κισάμου & Σελίνου

ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ